مهدی کامجو یکشنبه, 19 اسفند 1386 0 نظر
معرفت در قلب آدمی همچون عسل است در کندو. باید که مثل زنبور، اندیشه ات را پرواز دهی. به هر گل که می رسی، آنچه از شهد معرفت همراه خود دارد را برداری، و آنرا در دل خود بپرورانی. آنگاه ذره ذره عسل معرفت را در کندوی قلبت به یادگار می نهی. که هم غذای روح توست و هم شفای هر دل بیمار.... هیچ گاه انتظار نداشته باش که تمامی عسل معرفت را در شهد یک گل پیدا کنی. در راه کسب معرفت، هر گلی می تواند زیبا باشد و ارمغانی از شهد را به تو هدیه دهد.
همه نظرات