مهدی کامجو جمعه, 23 فروردین 1387 0 نظر
منتظرم ... مرا یاد کن ... ... و مرا صدا کن که صدای تو خوب است صدای تو سبزینه‌ی آن نگاه عجیبی است٬ که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید و من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم. بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیشبینی نمی کرد ... . . . ... و خاصیت عشق اینست ...
همه نظرات