مهدی کامجو پنج شنبه, 29 فروردین 1387 0 نظر
ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فنا به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نيست ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا" از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد بَـــــــركَند دل ز حريم و نكُند رو به "صفا" طاق ابروى تو محراب دل و جان من است مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟
همه نظرات