مهدی کامجو شنبه, 31 فروردین 1387 0 نظر
تو را دیدم و دانستم چه خوشبخت هستی، آنزمان که بالهایی آهنین بر فراز بی کران زندگی به پرواز در می آیی، با تو خواهم آمد تا از بلندای کوهساران گذر کنیم و بر گلبرگهای سرخ شقایق فرود آییم، با تو می آیم تا شهد شیرین شبنم صبحگاهی را در جام نقره فام بودن بنوشیم و مست از باده زندگی نقش عشق را بر صفحه دلهامان بزنیم.
همه نظرات